Tekening van Latoya Morris

Omschrijving:

In de wereld Ayra wordt magie in evenwicht gehouden door wezens genaamd Wyndrygem. Zij worden eens in de honderd jaar geboren om Ayra te zuiveren van donkere magie.

Maar als Wyndrygem Alma verliefd wordt op een kwaadaardige tovenaar, gaat het mis. De jonge Bryana brengt hoop. Alma krijgt een visioen: Bryana zal een zoon krijgen, die weleens Alma's redding kan beteken. Zijn naam is Daigho.
Als Daigho zeventien is, wordt zijn vriendin lastiggevallen door een paar jongens. Hij verandert in een wezen met vleermuisvleugels, een gehaat ras in zijn wereld.

Daigho vlucht en komt terecht op een compleet andere wereld: de aarde, waar hij zijn menselijke gestalte weer aanneemt en vriendschap sluit met Fay. Maar hoezeer hij ook op haar gesteld is, Daigho wil terug naar huis. Hij wil antwoorden.
Waarom verandert hij soms in een monster? Wat is zijn rol in Ayra, waar hij thuishoort en waar een gevangen tovenaar elk moment zijn macht terug kan krijgen?
En wanneer komt het moment dat hij voor altijd een monster zal blijven... 

wat ik ervan vind:

Het boek begon met een Proloog, na het lezen van dit stuk wou ik al direct meer weten. Ik vond dit stuk al heel sterk geschreven, het nam mij al direct mee in het verhaal.

Latoya Morris heeft een heel aangename schrijfwijze, ik zat daarom ook direct in het verhaal omdat het levendig werd verteld. Wat mij wel opvalt met andere young adults is dat de actie scenes niet vulgair overkomen, wat in sommige boeken ook al lees ik ze graag soms het lastig heb met deze dingen te lezen. Latoya verteld het nodige om te kunnen begrijpen welke gevoelens erbij horen. 

Latoya Morris weet je in dit verhaal vast te houden, te verlangen naar meer, om verder te lezen. Sommige hoofdstukken had ik van oh nee ik moet nu echt even weg of gaan slapen, maar nog vlug 1 hoofdstuk bij lezen en snel nog 1. 

Wat heb ik vooral genoten van de band die Daigho heeft met zijn moeder Bryana (wat ik al een mooie naam vond ook) en met zijn grootmoeder. De vriendschappen die hij erna sloot met Fay, Kell en Priit, hoe die groeide was zo mooi om lezen. Wat ze voor elkaar over hebben en elkaar steunen en samen mee maken, er was ook wel eens een vorm van mysterie bij wat je benieuwd maakte.

De band met Alma vond ik ook best wel eens een roller coaster, soms dacht ik wat doet ze nu of waarom doet ze dat, welke bedoelingen heeft die. Maar hoe ze samenwerken met de Guhlrid is ook zo mooi om lezen, voor mij mogen er wat meer Guhlrids in de wereld komen en Daigho met zijn vriendenkring. 

Voor mij was dit een top boek, misschien hoop ik stiekem toch op een vervolg verhaal! Dus ik zou zeggen lees allemaal maar lekker veel fantasie hihi.

Voor mij is fantasie lezen een ontsnappen aan de realiteit, ik put uit mooie fantasie verhalen ook wel eens een lichtpuntje (een Priit) of moed.